Vijftien jaar geleden begon bij mij het idee te leven om de grens tussen leven en dood te onderzoeken en de angst en taboesfeer daaromheen te willen doorbreken.

Ik was destijds net begonnen als zelfstandig overledenenverzorgster en werkte in opdracht van kleine uitvaartondernemers. Daarbij werkte ik ook als vrijwilligster in een hospice om stervenden te kunnen ondersteunen tijdens hun proces en om zelf te leren uit de processen die ik daar mocht aanschouwen. Ik merkte toen dat er in onze maatschappij een heel duidelijke grens wordt getrokken tussen de wereld van de levenden en die van de doden.

Daar waar de stervende werd omringd door liefdevolle aandacht en waar er een sfeer van rust werd gecreëerd, zag ik dat er een enorme hectiek ontstond  meteen nadat de dood was ingetreden. Er moest gehandeld worden en het leek haast wel alsof de persoon die was overleden ook werkelijk niet meer gezien werd. Er ontstond direct afstand naar het overleden lichaam en allerlei protocollen traden in werking. Vanuit oude gewoonten een aangeleerd gedrag wordt er blijkbaar iets aangeraakt waardoor de dood in een angstig daglicht word geplaatst. Ik vond deze processen interessant en wilde me daar in verdiepen, puur door er mee te werken en er naar te kijken.

Het zaadje voor DOODNODIG werd toen geplant.

In de jaren daarna heb ik vele overledenen verzorgd en opgebaard. Vanuit het hart probeerde ik de nabestaanden zo goed mogelijk te begeleiden in een intensieve periode. Ik kreeg het vertrouwen om voor, tijdens en na het overlijden getuige te zijn van het mysterie dat we De Dood noemen. Regelmatig was het zo dat ik eer had om de persoon die ging overlijden nog bij leven te ontmoeten. We deelden wat er gedeeld wilde worden, maakten de laatste wensen bespreekbaar en namen de tijd om elkaar eens goed aan te kijken en contact te maken.

De nabijheid van de mensen rondom deze processen hebben me altijd diep geraakt en geholpen in mijn beeldvorming rondom leven, sterven en dood. Al deze mensen zijn mijn leraar geweest in mijn ontdekkingstocht, en nog steeds leer ik iedere keer van de levenden en de doden tijdens de laatste verzorgingen die ik in opdracht van Bobbiefinns doe.

De gesprekken rondom leven, sterven en dood leg ik graag open op tafel. Ik ga ze graag aan met iedereen die zich geroepen voelt. Zodat de angstcultuur en taboesfeer eromheen doorbroken mag worden en waar de dood zijn ware gedaante mag laten zien.

Want dat is DOODNODIG!

DOODNODIG organiseert vanaf januari 2018 bijeenkomsten waarbij verschillende thema’s rondom de dood bespreekbaar gemaakt worden. Het doel hierin is dat we delen en van elkaar leren in onze kijk op en ervaring met de dood.

Wil je hierover iets vragen of delen? Voel je welkom om me te benaderen.