De dood en tijd

Zo in eerste instantie zou je ze niet bij elkaar zetten, maar de Dood en de Tijd zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Beiden zijn ze onderhevig aan cycli die binnen het universum bestaan. We hebben ze niet bedacht, maar ze zijn er gewoon. De Tijd an sich is een gegeven dat de dood overstijgt en overleeft.

Tijd bestaat langer dan wij kunnen uitrekenen. Tijd heeft altijd bestaan, en binnen het begrip tijd bestaan weer allerlei andere cycli van tijd die wiskundig bepaald zijn door het universum en waar wij als mens geen invloed op hebben. We kunnen het proberen uit te leggen of duiden maar het begrip Tijd verandert er niet door. Je zou kunnen zeggen dat de mensheid ondergeschikt is aan de Tijd, want voordat de mens bestond, was de Tijd er al, en ook al houdt de mens ooit op te bestaan, de Tijd loopt gewoon door. De Tijd heeft geen boodschap aan de mens. Het is er gewoon.

Het begrip Dood koppelen wij automatisch aan ons eigen bestaan. We betrekken het heel erg op onszelf en onze directe omgeving. Maar de Dood is ook maar iets dat we bedacht hebben als maatstaf om ook het Leven te kunnen duiden. Wij spreken over de Dood als ons hart stopt met kloppen en als onze ziel het lichaam verlaat. Op dat moment zijn wij niet meer de persoon die we ons leven lang geweest zijn. Zo zal Heidi ooit sterven en nooit meer in diezelfde vorm terug komen. Het voertuig, lichaam en de persoon die ik ben. Maar de ziel in mij overleeft deze sterfelijkheid. De Dood is dus gekoppeld aan een fysiek en tijdelijk bestaan. Zo sterven ook planten en dieren in hun fysieke leven, maar in principe is het niet meer dan een cyclus van geboorte en wedergeboorte. Achter de schermen gaat het leven gewoon door, ook al kunnen wij dat als mensen niet met ons blote oog zien. (Ja de wetenschap heeft dit al lang geleden aangetoond)

Lastige materie, maar de werkelijkheid zoals wij die hebben geschapen is ontstaan vanuit onze perceptie en vanuit overtuigingen die we geleerd hebben. Datgene dat we zien bestaat en wanneer we het niet meer kunnen waarnemen met ons oog nemen we al gauw aan dat “het” “er” niet meer is.

De Aboriginals uit Australië, het primitiefste volk ter wereld, hebben een andere waarneming dan wij. Voor hen is er één energie, één leven, één bewustzijn dat zich overal begeeft.  Allemaal samen zijn ze als één bewustzijn en daardoor zijn ze ook in staat om door telepathie te communiceren. Hun kijk op Leven en Dood is daardoor anders. Al voordat iemand verwekt en geboren is wordt de ziel al waargenomen in de zoektocht naar een lichaam. Zo wordt bij dit volk de ziel ook in twee componenten gescheiden. Er is de Totem; het deel dat van de mythologische voorouders afkomstig is en wordt gekoppeld aan de foetus, welke eeuwig is. En daarnaast is er de Schaduw; het deel horende bij de persoonlijkheid, dat verdwijnt wanneer het fysieke lichaam overlijdt. De Aboriginals plaatsen Leven en Dood anders in de tijd dan wij dat doen.

Het begrip Tijd verandert echter niet. We geven er dan wel onze eigen invulling aan (kijk maar naar de verschillende kalenders en vormen van Tijd die de mensheid door de eeuwen heen gemaakt heeft, maar de tijd an sich blijft daarbij onveranderd. Mooi om op die manier ook te kijken naar Leven en Dood. We geven er dan wel onze eigen invulling aan, gevormd door angst, religie of overtuiging, maar het verschijnsel Leven en Dood zoals dat werkelijk is, verandert daarmee niet. Wij als mensen zijn alleen niet in staat om alle aspecten binnen dit fenomeen te kunnen waarnemen en vanuit ons brein te bevatten.

Het mooie is dat er voldoende Tijd is om daar een weg in te vinden.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *